Gebedsbroeders

Afgelopen paar maand had ik wegens omstandigheden weinig contact met (christelijke) vrienden. Naar de kerk ging ik nauwelijks. Ik dacht het eigenlijk niet meer zo hard nodig te hebben, en dat mijn relatie met God (die destijds zeer goed was) er toch niet veel anders op zou worden.

Op een gegeven moment ging ik met school 3 weken weg naar Portugal, waar mijn tijd met God minimaal was. In Nederland terugkomende voelde ik een grote leegte, ontzettend…Misschien klinkt het volgende wat triest, maar ik heb soms van die momenten dat ik totaal geen zin heb in het leven hier op aarde. Dat als ik in mijn vingers zou knippen, ik in 1 x bij God zou willen zijn…Heb je dat wel eens?

In die korte periode van een paar maand begon ik langzaam in leugens te geloven die Satan mij influisterde en dat wereldse denkpatronen zich opnieuw in mij begonnen te vestigen. Goed, ik dwaalde wat langzaam af van 'gemeenschap' met God en Zijn lichaam…Zijn schapen...Zijn kudde...Ik kwam er dus erachter dat ik behoefte had om weer anderen christenen te spreken, en mijn geloof te delen met anderen, om zo scherp te blijven en het goede te blijven doen.

Christenen en Christenen, we hebben elkaar nodig. Jouw geloof, jouw ervaringen, jouw verhalen en visie op dingen moeten anderen horen. Zonder je daarom niet af, omdat je misschien denkt dat je het niet nodig hebt, maar uiteindelijk heb je het wel nodig om scherp te blijven! Samen met elkaar hangen, bidden, lachen en zo goede vriendschappen bouwen zijn zeer belangrijk heb ik gemerkt.

Ik hoorde eens iemand zeggen: ‘Een houtje is snel uitgebrand, maar als je meerdere houtjes op het vuur gooit word het vuur alleen maar groter!’

Blijf dichtbij de kudde en de Goede Herder!

Gr. Victor