Gebedsbroeders

Laatst was ik met een vriend bijeengekomen om eens lekker bij te praten. We hadden elkaar al lange tijd niet gesproken. Toen ik op een gegeven moment het einde van de avond zag naderen, deed ik het voorstel om de volgende keer verder te praten en nu af te sluiten met gebed. Ik vertelde hem dat ik vaak de fout maakte om veel te praten en weinig te bidden, en dat ik voor deze avond een verlangen had om het anders te doen. Hij kon er ook wel wat in vinden, en samen besloten we in gebed te gaan.

We hadden het die avond gehad over ons verleden. Allebei hebben we veel meegemaakt en waren er genoeg dingen die daarbij fout waren gegaan. We deelden het verlangen om daarin een stuk genezing te ontvangen, maar wisten allebei niet echt hoe dit eruit zou zien. Hoe konden we elkaar daarin het best helpen? Hoe konden we elkaar steunen?

Vol overgave besloten we te gaan bidden, met een enorm verlangen naar meer, en wat dit ‘meer’ precies inhield, God mocht het weten.
We besloten eerst voor mij te bidden. We kwamen stil in gebed tot God en zeiden vrijwel niets. In stilte kwamen we tot Hem. En alsof het vanzelf sprekend was, kwam God met zijn aanwezigheid, duidelijk merkbaar, in de kamer. Ik voelde zo’n rust die ik al in geen tijden meer had ervaren. Met deze rust werd ik ook, klinkt misschien gek, maar uit mijn lichaam gehaald. Ik bekeek de situatie van boven en zoals een vriend laatst tegen me zei ‘je bent geen lichaam, je hebt een lichaam’ voelde ik dat zo bijzonder op dat moment. Heerlijk aan het genieten van God bleef ik zo een tijd met mijn ogen dicht zitten.
Na een tijd deed ik mijn ogen open en het was net alsof ik uit de ruimte was geweest. Ik moest helemaal wennen aan de ruimte om mij heen. Ik bekeek het nu vanuit een heel ander oogpunt!

Ik vertelde enthousiast wat er gebeurd was! Bijzonder hoe ik het vond! Geweldig hoe God mij liet ervaren dat Hij erbij was, dat Hij in controle was in mijn leven!

Groeten, Mark