Gebedsbroeders

Je hoort het vaak: “Je moet je gevoelens niet wegdrukken” of “Maar wat zegt je gevoel nu?”

Ik vind het zelf erg moeilijk mijn gevoel niet weg te drukken of mijn gevoel te laten spreken. Vooral als je het hebt over dingen die je verdriet en pijn doen. Om de pijn tot mijn hart te laten komen en er verdriet over te kunnen hebben. Maar ik wil jullie graag meenemen naar de andere kant van mijn gevoel, waar ik een lange tijd over heb nagedacht.
Want in mijn proces van mijn hart zacht gaan maken zodat mijn emoties meer tot uiting komen, heb ik veel geleerd. Eén ding is dat ik vind dat het niet eens goed is mijn gevoel altijd maar toe te laten.

Dit is hoe ik het woordje ‘gevoel’ zou willen omschrijven: Gevoel komt voort uit een gedachte. De gedachte komt vaak voort uit wat je meemaakt. Je hebt een rotdag gehad op je werk of je hebt ruzie met je vriend gekregen. Hierbij krijg je vaak negatieve gedachten als: ‘Waarom overkomen deze dingen mij altijd?’ of ‘Ik neem ontslag want zoals het nu gaat!’ Het kan niet anders of er komt een gevoel bij de gedachte kijken, wat voor gedachte het ook is. Een gevoel van zelfmedelijden of boosheid bijvoorbeeld.

Bij veel situaties ben ik van mening dat ik een punt moeten zetten bij een gedachte die bij mij binnenkomt en ik op dat moment tot God moet naderen. Vaak zijn de negatieve gedachtes die ik binnenkrijg namelijk een aanval van de duivel, maar ik als christen laat het wel vaak toe waardoor ik me te vaak verrot voel. Ik weet dat God mij natuurlijk niet voor niets gevoelens heeft gegeven, maar betekent dit dat ik het dan maar altijd de ruimte geef?

“Evangeliseren op straat? Daar voel ik niks voor.”
“Bidden om genezing voor een zieke? Ja maar straks geneest diegene niet!”
“Ik, Gods kind? Nou waarom voel ik me de laatste tijd dan zo verrot?”

Wat leidt jouw gevoel? De omstandigheden, of diegene die je gemaakt heeft? En gaan deze twee sporen altijd samen?

Groeten, Mark Boerman