Gebedsbroeders

Waar zijn we bang voor? Wat houdt ons tegen? Is het de zekerheid van het bestaan? Is het de veiligheid die Nederland te bieden heeft? Waarom zijn we zo tevreden met een maatschappij als deze? Gaat het niet tegen onze natuur in? Willen we geen avontuurlijk leven? Of is iedereen tevreden met het leven in Nederland? Waarom maken we compromissen? Waarom een beetje Jezus en een beetje van de wereld? Deze vragen stel ik net zo hard aan mezelf als aan jullie. Wie heeft dit verzonnen, dit kan toch niet. Jezus belooft ons alles! En al kijkende naar alles wat Jezus in zijn hand heeft, zwijgen we en zappen we nog een keer verder. Durven we nog wel naar onszelf te kijken? Komen we daar straks bij God, Hij ziet ons al aankomen. Met één waarom-vraag van zijn kant staan we met een mond vol tanden. En als we het leven zien dat Hij ons had kunnen geven zouden we, met alles dat in ons is, terug willen gaan, ons leven nog een keer leven, maar dit keer goed. Is de mens van nature zo blind dat hij niet verder durft te kijken dat dit leven? Waar zijn we mee bezig?!

Als je sommige christenen vraagt of ze geloven antwoorden ze dat ze bijna elke zondag naar de kerk gaan. Is dat het leven dat Jezus ons gaf met zijn laatste adem? ‘Tuurlijk geloof ik in God’ zeggen veel mensen en ik ook. Maar de laatste keer dat ik de bijbel las zou ik toch zweren dat Jezus elk leven dat Hij tegenkwam op de kop zette. Waar leven we voor? Veel mensen willen niet dat God hun leven voor hen bepaalt, ze willen ‘vrij’ zijn. Maar ze leven wel de standaard van de hedendaagse westerse maatschappij. Studeren, baan zoeken, trouwen, kinderen enz. Of carrière maken. Ik zeg niet dat het fout is. Ik vraag me alleen af of iemand dit onbehagelijke gevoel ook heeft? Dit gevoel dat zegt dat er meer is? Dat de hele dag door brand en je bewust maakt van de onvolledigheden in dit leven. Er moet meer zijn, een mens moet bevredigend kunnen leven, toch? God heeft hier een antwoord op, dat weet ik zeker. Volgens mij vissen we gewoon aan de verkeerde kant van de boot.

Fijn weekend,

Mark Winkelaar