Afgelopen maandag ben ik begonnen met het bezoeken van ouders/verzorgers en kinderen van de kinderclub. We hebben gemiddeld zo’n 90 kinderen op de kinderclub en door middel van de gekregen informatie bij de huisbezoeken te verwerken in een digitaal dossier krijg ik een overzichtelijk beeld van de leefsituatie van de kinderen die de kinderclub bezoeken.
Eergisteren had ik mijn eerste gesprekje bij een gezin thuis met 11 kinderen, 19 andere broertjes en zusjes woonden in het binnenland van Suriname. De vader van de dertig kinderen had drie vrouwen, die alle drie in een andere woning woonden verspreid van elkaar. Bij het gezin waar ik kwam zagen sommige van de elf kinderen hun moeder maar een keer in de drie jaar tijdens een vakantie. Vreselijke gedachte..
Gezellig en vol aandacht sprak ik met deze man over zijn werk, over het kinderwerk en over mijn werk in Suriname. Hij hield van zijn kinderen, maar zag ze nauwelijks. Toen ik vroeg wat hij van de kinderclub vond, vertelde hij me dat zijn kinderen nooit iets vertelden over wat ze meemaakten op de kinderclub. Na wat doorvragen bleek dat hij zelf nooit had gevraagd hoe de kinderen het hadden gehad. Ik moedigde hem aan om aanstaande vrijdag de kinderen te vragen naar hun ervaringen en hij stemde ermee in.
(Dit is niet het huisje van het gezin, maar een foto van een huisje wat ik onlangs heb gemaakt)
Toen ik vroeg of er iets was waarvoor ik mocht bidden, vertelde hij me eerlijk en oprecht dat zijn kinderen niet gehoorzaam waren, dat ze niet goed luisterden. Hij vond het erg frustrerend.. Ik stelde voor om samen met hem te bidden, waarop hij vroeg aan mij of hij ook al zijn kinderen erbij moest roepen.. Na enkele seconden te zijn geschrokken, dacht ik waarom ook niet. Dus zei ik dat het mij ook een goed idee leek.
Hij haalde al zijn kinderen op en na een paar minuten zaten we met zijn allen in de huiskamer. Ik bad voor het gezin en zegende de kinderen, de ouders en het huis. De man was duidelijk ontdaan van het bezoek en bedankte me voor mijn komst. Ik bedankte de man voor het gesprek en liep beduusd naar huis..
Dit was mijn eerste bezoek, nog zo’n veertig heb ik er in het verschiet. Ik probeer de duwtjes van de Heilige Geest op te merken en de richting die de Geest mij wijst te volgen. Ik geniet van deze momenten, en zie uit naar wat nog komen gaat!
En bid dan ook voor ons, dat God deuren voor onze (boodschap) opent om het mysterie van Christus te verkondigen. Kolossenzen 4:3
Gods zegen, Rob
Tags: 
Tell-a-friend
