Ik werk nu al bijna 5 weken bij een technische groothandel. Ik bezorg pakketten van boutjes tot ladders. Van schuurpapier tot wc-papier. Ik heb het nog steeds aardig naar mijn zin en vind de dagen nog steeds voorbij vliegen.
Wat ik elke dag weer een uitdaging vind, is om een stukje van Jezus in mij, aan de anderen die daar werken, te laten zien. Het is best bijzonder als je dan op een dag het volgende te horen krijgt: “Je bent een christen of niet? dat kan je zien namelijk”
Mijn vraag daarop was direct, maar in welke zin dan, positief of negatief? Waarop hij antwoordde: “Positief”
Het is lastig om vandaag de dag zomaar over het geloof te gaan praten. Om het gesprek er naartoe te sturen of er gewoon over te beginnen, veel mensen knappen er namelijk direct op af. Ikzelf kan me dat erg goed voorstellen aangezien christenen altijd denken het antwoord te hebben, maar ondertussen vaak geen haar beter zijn.
Op mijn werk merk ik het ook. Ik ben eigenlijk ‘bang’ voor hun reactie als ik ga beginnen over het geloof. Zomaar vragen beginnen te stellen over wat God voor hen betekent.
Eigenlijk moet het niet zo zijn toch, dat je bang bent om over het geloof te praten? Of zit er een stukje van God bij die aan je duidelijk maakt dat je er niet over moet gaan praten op dat moment?
Waar ligt de balans tussen je mond houden, en het verschil maken in je daden of er toch over praten? Ik vind het lastig, want wat ik vaak merk is dat het meer naar de eerste mogelijkheid neigt te gaan. Maar uiteindelijk als je er dan ontslag neemt, lijkt de situatie onveranderd te zijn. Relaties bouwen is daarbij denk ik een krachtige, maar soms ook juist een blok aan je been. Een vriendschap die je al 5 jaar hebt met iemand die nog steeds niet gelooft, dat is lastig!
Groeten, Mark