Deze woorden las ik in een boekje (van de benedictijnen waarin de regels en waarden stonden beschreven) in het klooster waar ik deze week drie dagen verbleef.
Ik ben samen met een vriend drie dagen naar een klooster geweest, om te ontdekken hoe de monniken daar leven, maar ook om zelf weer tot rust te komen.
In dit klooster was een pure stilte, soms zat ik wel drie uur lang alleen op mijn kamer zonder ook maar een enig geluidje te horen.
Net zoals de tekst hierboven aangeeft merkte ik zelf ook dat het zo belangrijk is om af en toe even weer de rust te pakken.

Tegenwoordig is iedereen druk, veel christenen vinden het dan ook erg moeilijk om tijd voor God apart te zetten.
Het is zo gemakkelijk om even vlug te bidden voor het eten, of even vlug te bidden voordat je gaat slapen. Ik zelf vind het ook erg lastig om vanuit je drukke leventje je avond te eindigen in pure stilte. En er echt de tijd voor te nemen om met God te kletsen. (zie een oudere post dat gaat over “stille tijd”)

Maar juist in de stilte leren we God het beste kennen en leren we ons zelf het beste kennen. Vaak zijn we zo druk dat we in één keer doorstomen met alles zonder onze rust te pakken. Maar nogmaals, het is zo belangrijk en zo leerzaam om regelmatig even stil te staan. Even weer helemaal op te laden in de stilte. En weer even te genieten van de stilte.

Ik zelf heb in het klooster ervaren dat ik meer rust moet nemen in mijn dagelijks leven. Dat ik soms gewoon even een uurtje opzij moet zetten om weer even alles te laten bezinken. Gewoon even lekker te dagdromen, of even een goed boek te gaan lezen. Even uit alle drukte ontsnappen, en weer even te genieten van de stilte.
Ik wil jullie echt aanraden om wat vaker in je omgeving te stilte op te zoeken.

Greetz Rob