“Ik geloof niet in God, maar als alles waar jullie christenen in geloven echt waar is, dan waarschuwen ze mensen die niet geloven echt veel te weinig.” Aldus een oud klasgenoot van mij. Misschien een keiharde uitspraak, misschien iets te zwart-wit, maar wellicht slaat hij de spijker op zijn kop. Wat vind jij: Moeten we veel meer mensen waarschuwen en vertellen over God of doen we dit al veel te veel?
Als alles wat er in de bijbel staat waar is, zou ons leven er dan niet heel anders uit moeten zien? Als we echt geloven in een God die na de dood ieder mens rechtvaardig veroordeeld, zouden we dan niet veel meer bezig moeten zijn met het waarschuwen van mensen?
Francis Chan, een man die mij erg inspireert spreek in zijn preken meerdere malen over dit dilemma. Hij bespeurde in zijn leven ergens een soort mis-match. Hij leidde ergens in Amerika een kerk en deed allerlei christelijk activiteiten, maar ergens klopte er iets niet. Met dit probleem onder de arm ging hij naar een pastor van een andere kerk en legde het dilemma aan de beste man voor. Deze antwoordde dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen over het feit dat hij niet veel evangeliseerde onder de mensen die niet geloven. Het was namelijk de taak van de gemeenteleden om te evangeliseren en niet van de pastor, deze moedigt de gemeenteleden alleen maar aan. Dat klonk erg leuk, maar uiteindelijk klopte het ergens niet. Het zou toch vreemd zijn als zijn buurvrouw het evangelie van een gemeentelid zou moeten horen…
Nadat hij een boek over de hel heeft geschreven verhuisd hij naar San Francisco, omdat hij het idee heeft dat God hem daarheen leidt. Sinds hij daar woont evangeliseert hij onder de zwervers en dat doet hem heel erg goed. Op een avond komt hij thuis en realiseert zich dat hij die dag met meer mensen het evangelie heeft gedeeld dan het totale aantal van dat hele jaar daarvoor. En de onrust in zijn hart is weg. (hier vind je zijn preek over dit onderwerp, de datum is: 06/03/12)
Ken je dit gevoel, deze onrust? Zelf merk ik op sommige momenten zo sterk de disbalans tussen het leven dat ik leef en het leven dat ik zou moeten leven. Ik hoop dat ik in de komende jaren met meer mensen gesprekken over het geloof mag hebben. Het zou toch verschrikkelijk zijn als in de rij voor Gods troon je buurman tegenkomt en hij geen idee heeft wat er aan de hand is, simpelweg omdat jij hem nooit iets verteld hebt.
Groet,
Mark W
Gerelateerd
Effectieve Evangelisatie
Evangelisatie is een zaak van het hart
Francis Chan
Moderne evangelisatie
Zomer, en nu...?
Reacties (1)
Ik ben van mening dat we zeker met zijn allen goed inzetbaar mogen zijn om het woord Gods bekend te maken. Maar dit draait wel om een balans merk ik steeds meer! Aan de ene kant is het uit stappen in geloof heel belangrijk, om er handig in te worden. en aan de andere kant moeten we ook inzien waarneer we in situaties mensen er mee in de weg zitten. Als we het dode punt op straat bereikt hebben, dan moeten we het een tandje lager doen, dan moeten we zelfs liefde kunnen dragen en het niet over God te hebben... zodat men nog kan herinneren aan de laatste woorden van het gesprek dat die wel positief zijn over gekomen. Soms hebben mensen gewoon het onbewuste geweten, dat ze best wel in de Hemelse vader hadden mogen leven. Hoe dan ook we hebben het beste met iedereen voor! vandaar uit die liefde handelen we, we proberen zo goed mogelijk met de bijbel om te gaan en met onze gezondheid. dit is mijn ervaring, balans... ook als het gaat om het vertellen van Gods liefde! want sommige mensen kunnen niet ineens die liefde helemaal inzien en dan al helemaal niet helemaal ontvangen. niet dat wij die perse wel hebben, daar raken we nooit over uit geleerd! Maar het is altijd aftasten wat we wel vertellen en wat niet. ;) balans! (y) Zegen!
