Al jaren bidden voor mensen in je naaste omgeving. Investeren in mensen d.m.v. tijd, energie en geld. Elke dag het verschil proberen te maken op je werk/school. Evangeliseren op straat of waar dan ook, en vaak norse reacties krijgen.
Het zijn allemaal acties waarbij je het resultaat vaak niet of maar gedeeltelijk ziet. Acties waarbij het, wat jou betreft, niet snel genoeg kan resulteren op verbetering/resultaat. Acties die doorzettingsvermogen van je vragen en dus vaak langer duren. Acties waarvan veel mensen zeggen dat hierbij je ware karakter getoond wordt.
De titel van deze post was tevens een vraag die meerdere malen naar voren kwam tijdens de vergadering die we als Gebedsbroedersteam gistermiddag met elkaar hebben gehad. Wat smeekte om een antwoord, maar we op dat moment niet kregen. Waar doen we het voor? We hebben op dit moment wel 120 unieke bezoekers per dag, maar wat zegt dit over bijvoorbeeld de mate waarin de bezoekers er echt wat mee kunnen? Wat heeft de gemiddelde bezoeker aan het bezoeken van gebedsbroeders.nl?
Nu hoeven jullie als bezoekers niet massaal op deze vraag te gaan antwoorden, want dat is iets waar in eerste plaats deze post niet voor bedoelt is, en in tweede plaats iets is waar ik op mag vertrouwen. Het is iets wat ik mag overgeven aan God. Ik doe het mogelijke, en God het onmogelijke, nietwaar?
Misschien herken je dit wel bij jezelf. Processen die zo lang duren en waarbij, van vooruitgang geen sprake lijkt te zijn. Waarbij je, voor jezelf, niet echt heel duidelijk hebt wat het nou uithaalt. Je bidt al zo lang voor die niet-christelijke vriend, maar na jaren lijkt er nog geen verandering te hebben plaatsgevonden.
Hoe ga jij ermee om? Lukt het je om hierbij een goede balans te vinden tussen wat jouw aandeel is, en waar jouw verantwoordelijkheid ophoudt en God verder gaat?
Ben benieuwd naar hoe jullie hiermee omgaan!
Gr. mark
Gerelateerd
Geloof en volharding
Geduld en volharding word beloond!
Discipline - saai, onzin of belangrijk?!
Blijf drijven (1)
Vraag God wat u nodig hebt..
Reacties (4)
Ik heb er zeker wel wat aan,
sommige berichten gaan echt langs me heen omdat ik er gewoon niks mee kan op dat moment,later misschien wel.
Maar dat is ook bij bijbelteksten zo, soms weet je gewoon niet waarom ze er instaan of wat het betekend, maar later als je in die situatie zelf zit, en dat stukje uit de bijbel komt in je gedachten dan wordt alles opeens een stuk duidelijker.
Alleen lukt het niet echt om je vast te houden en door te zetten,
maar gelukkig is God er om ons erdoorheen te helpen, en natuurlijk ook nog eens je naaste omgeving die erg kan helpen erbij.
(Bij mij bijvoorbeeld een paar andere gasten van de jeugdgroep waar ik inzit)
Geloof dat wat je doet uitwerking heeft, geloof dat en het zal er zijn, als je denkt "waar doe ik het voor" denk ik dat God minder te werk zet/ dat mensen het minder makkelijk oppikken dan wanneer je stukken schrijft die je geschreven hebt wanneer je vol geloof ze schrijft.
als je snapt wat ik bedoel ;)
We kennen allemaal het verlangen om snel resultaat te zien, maar het gaat er toch op de eerste plaats om dat we trouw zijn in datgene wat ons wordt toevertrouwt.
G. Muller, die weeshuizen stichtte op gebed, omdat God telkens in zijn nood voorzag als hij bad. Hij had vanaf zijn jeugd 5 vrienden waarvoor hij bad dat ze tot geloof zouden komen.
De eerste kwam naar 5 jaar tot geloof, de tweede naar 10 jaar, de derde naar 20 jaar de vierde naar 50 jaar, en de vijfde in de dagen tussen zijn dood en begrafenis in, 55 jaar nadat hij begon met bidden.
Zal hij nooit gedacht hebben "Waar doe ik het voor", maar hij bleef trouw aan de taak waarvan hij vond dat die aan hem was toevertrouwd.
Zijn genade is ons toch iedere dag genoeg?
Gods zegen en liefde toegewenst, voor jou, het team en al de lezers.
Kees
Gr. Mark
Als we goed over deze zin nadenken, komen we er achter dat we van God vragen dát wat ons iedere dag toekomt. Wij dwingen van God dus geen resultaten af. Wellicht is het in Gods bedoeling dat gebedsverhoringen lang op zich laten wachten, wellicht worden ze in het geheel niet verhoord omdat wij niet altijd kunnen overzien wat de impact is van wat we vragen. Het lang wachten op een gebedsverhoring; betekent dit in ons eigen leven niet veelal dat het volhardend gebed de goddelijke deugden van geloof, hoop en liefde (1 kor 13,13) laat groeien? Krijgen we iedere dag als deze deugden in ons leven groeien niet al ons dagelijks brood waar we God zo om vragen? Natuurlijk mogen wij er op vertrouwen dat God ons gebed voor een persoon vrucht laat dragen: wellicht door een net-niet-ongeval wat zonder ons gebed een fataal ongeval had geweest; we zullen er nooit achter komen als we niet óók met de gelovige ogen van het hoopvolle ziel en het liefdevolle hart leren kijken. we weten dat God vaak hard moet roepen. Kijk maar naar Paulus: Jezus moest zelf aan de hemel verschijnen, Paulus van het paard werpen en tot 2x toe zijn naam roepen: "Saul, Saul, waarom vervolg je mij?" En nóg steeds wist Saul niet wie hem aansprak (hnd 9 3-5a). Dat zal vandaag de dag zeker niet anders zijn, hoe hard moet Jezus roepen voordat iemand Hem überhaupt een keer hoort, laat staan weet wie Hij is die hem roept? En, kunne wij als gebedsverhoring zelf waarnemen dat God de persoon waar we voor bidden echt daadwerkelijk roept? En als jij stopt met bidden - het heeft toch geen zin - waarom zou God jou dan de gebedsverhoring als brood geven terwijl jij het brood al niet meer wilt hebben? Je mag dan inderdaad hopen dat de persoon waar we voor gebeden hebben nog een aller laatste restje geloof heeft wanneer hij naast Jezus op het kruis hangt en kan zeggen: "Jezus, denk aan mij wanneer Gij in Uw koninkrijk gekomen zijt (Lc 23,42)"
Maar we mogen ons gesteund weten door een moeder die in de 4e eeuw uren, dagen, jaren vaak tot een bitter huilen toe voor de bekering van haar zoon gebeden heeft: Monica, de moeder van Augustinus. Augustinus die na zijn bekering priester is gewijd en later tot bisschop van Hippo is gewijd en benoemd. Als (neo-platoons) filosoof en theoloog heeft Hij zo'n impuls en ontwikkeling aan de theologie als hoogste der wetenschappen gegeven, dat het na hem 9 eeuwen heeft geduurd voordat hij geëvenaard is geworden door Thomas van Aquino. Niet voor niets is hij - Augustinus - tot op de dag van vandaag één van de grootste Kerkleraren uit de kerkgeschiedenis. Maar de tranen van zijn moeder Monica tonen eens te meer aan dat de wijzen van verre moeten komen voordat ze het vleesgeworden Woord kunnen aanbidden en hun geschenken aanbieden (Mt 2,1).
Monica en Augustinus liggen samen te Rome begraven. :-)
