Misschien herinner je het nog als de dag van gister, je ging naar je opa en oma toe terwijl je veel liever met je vriendjes en vriendinnetjes zou gaan spelen. Of die verjaardagen, afgezien van de cadeautjes was het misschien wel een dooie bedoeling en zorgden de hapjes en drankjes ervoor dat het toch een gezellige bezigheid was.

Je word groter en groter. Je gaat niet langer mee met je vader en moeder naar je familie, maar je moet het zelf op gaan pakken. Hoe geef je dit vorm? Hoevaak ga je langs en treed je in de voetsporen van je vader en moeder of ga je je eigen weg?

Het zijn vragen die mij veel bezighouden de laatste maanden. Ik merk dat het heel makkelijk is om in de voetsporen van je vader en moeder te treden, maar is dat wel altijd de goede keuze om te maken?

Ik denk dat hoe jij met je familie omgaat ook iets zegt over wie je zelf bent, denk je niet? In hoeverre je echt voor iemand durft te gaan, door dik en dun? Trouw en volharding zijn dingen die daarbij om te hoek komen kijken.

1 Timotheüs 5:8 Wie niet voor de eigen familie zorgt, zelfs niet voor huisgenoten, heeft het geloof verloochend en is slechter dan een ongelovige. (Tip lees heel Timotheüs 5 eens)

Hoe ga jij ermee om? En wat denk je dat deze tekst tot jou te zeggen heeft?

Groeten, Mark B

Gerelateerd

• Een verantwoordelijk gezinslid van het gezin (lichaam) van Christus

• Tijd voor je gezin

• "Underground prayer-event Shockwave"

• Pasen, al heel lang ingepland

• Oorzaak en gevolg