Voor een lange tijd heb ik gedacht dat het volgen van Jezus prima in je eentje kon, ik zou het wel redden samen met God. Nu is die gedachte niet geheel ongegrond lijkt me, want stel dat je alleen in de gevangenis terecht komt (zoals vele apostelen) dan kan je zeker ook in je eentje Jezus volgen. Maar in het algemeen gesproken ren je samen achter Jezus aan, daar ben ik achter gekomen.
Deze week zat er een beetje doorheen, ik vond het moeilijk om te bidden, moeilijk om de bijbel te lezen en moeilijk om tijd voor God te maken. Vanochtend zou ik gaan klussen bij een vriend van mij, hij pikte me ’s ochtends op om vervolgens naar de gamma te gaan. Nu werkte het verkeer niet heel erg mee en vonden we onszelf een half uur later aan een tafeltje van een klein koffie-zaakje genietend van een grote cappuccino en een brownie. Je begrijpt; dit was een uitermate relaxt moment ;) We begonnen te praten en al gauw hadden we het over God. Tijdens dat gesprek merkte ik dat er in mij weer iets ging branden, iets wat ik sinds deze week miste, het kwam weer terug. (Dit lijken evangelische termen, maar lees even: luc 24:32) Het vuur in mijn hart ging weer branden, dat was heel erg gaaf. Vele gesprekken bij de koffie, maar ook later bij hem thuis gingen over God en het navolgen van Jezus; ik werd gesterkt door deze broeder.
Later, toen ik thuis was besefte ik mij dat in de bijbel er ook niet veel mensen alleen op pad gingen. De kerk in Handelingen kwam elke dag in grote getale bijeen, de discipelen gingen twee aan twee het goede nieuws brengen, in Hebreeën. (10:24) wordt gezegd dat het niet goed is om de samenkomsten te missen. Het idee van kerken op zich, zegt al genoeg over het volgen van Jezus; dat doe je samen!
Tuurlijk heb je tijd alleen met God, dat zegt Jezus ook: Maar als jullie bidden, trek je dan in je huis terug, sluit de deur en bid tot je Vader, die in het verborgene is. En jullie Vader, die in het verborgene ziet, zal je ervoor belonen. (mat 6:6) En dit is ook zeker goed en nodig, want Jezus zelf had ook veel tijd met God alleen. Maar daar blijft het niet bij, je gaat er samen op uit, samen loop je, samen struikel je, kruip je en ren je achter Jezus aan. Als de één zwak is, zal waarschijnlijk de ander sterk zijn en andersom. Gaaf toch? Samen bidden, samen bijbel lezen, samen praten over God, over alles wat Hij doet en heeft gedaan; dat is zo gaaf!
Goed weekend!
Mark Winkelaar
Gerelateerd
Gebedsbroeders bestaat 1 januari drie jaar!
Gebedsbroeders lanceert haar nieuwe website
Gebedsbroeders.nl krijgt nieuw jasje
Gebedsbroedersnieuws
Nieuwe Gebedsbroeder! (2)
Reacties (5)
@ Nu is die gedachte niet geheel ongegrond lijkt me, want stel dat je alleen in de gevangenis terecht komt (zoals vele apostelen) dan kan je zeker ook in je eentje Jezus volgen.
Het bovenstaande is een prachtig exuus om alleen christen te kunnen zijn maar het klopt niet wat er staat. In het boek Handelingen komen we tegen dat de apostel Petrus gevangen zit, en dan staat er geschreven dat de gemeente eendrachtig voor hem in gebed bijeen was. Petrus werd geestelijk vastgebonden aan de gemeente het gebed van de gemeente had zo'n sterke uitwerking dat Petrus gewoon lag te slapen toen de engel kwam, want de gemeente waakte over hem.
Ook nu is dat nog zo, als gemeenteleden gevangen genomen worden wordt hun naam de wereld over gezonden opdat de wereldwijde bruid van de Heer zal pleiten voor de troon van barmhartigheid voor hun broeder/zuster en zo hun vasthouden in de gemeenschap der gelovigen.
Maar soms is het zo dat wij er doorheen zitten, en dan is het goed om dit aan iemand aan te geven, opdat wij ook gedragen kunnen worden door het gebed en de liefde van iemand van de gemeenschap der heiligen, tot het smeulende vuur weer gaat vlammen.
Groetjes en Gods vuur toegewenst,
Kees.
@ anoniem; dat was het zeker niet. Want in mijn hoofd was ik allang wakker. Ik deed ook alles wat goed was om te doen; ik bad en las de bijbel enz. Maar het verlangen en het enthousiasme was weg. En dit veranderde nadat ik die vriend van mijn ontmoette.
Soms is het inderdaad zo dat alleen al door dat we praten met andere broeders en zusters we ons geloofsleven voelen opvlammen, maar soms is het ook dat broeders en zusters hebben te worstelen met depressie en dan is het onze taak om ze met ons gebed verder te dragen totdat ze weer op eigen benen kunnen staan, dat wil zeggen gemeenschap zijn.
Ons gebed is een kracht waarmee wij geboeide kunnen losmaken, maar het is ook de band waardoor wij gemeenschap vormen, de lijm die ons aan elkaar verbindt.
Groetjes,
en Gods zegen toegewenst,
Kees.
