Het woord 'dood'(t) of: het Woord maakt levend. Twee werelden. Kernbegrippen waar alles in het geloof om draait. Als de dood niet overwonnen zou zijn, welke waarde heeft de Schrift dan boven een pak morele regels, op zichzelf niet onaardig natuurlijk maar toch te schraal, te horizontaal? Dat de dood, d.i. de eeuwige dood, de hel, in mij overwonnen is door Christus, is alles waar ik voor leef, ik geloof dat het zo eenvoudig is eigenlijk. Sinds ik de kleuterleeftijd ben gepasseerd en eens onze dode poes stijf opgerold zag liggen, weet ik: eens komt dat moment in mijn leven. Eens stoppen mijn adem en mijn hart en komen ook mijn hersens zonder zuurstof. Dan begin ik langzaam af te koelen, voor altijd. En dan? Maar het geeft niet, want de hel is uit mij weggenomen door de Man van Nazaret, door Hem alleen. Gezegend zij Zijn Naam, tot in de eeuwen der eeuwen. Dood waar is uw overwinning. Weg, spoorloos, totaal weg. Mijn Jezus, sta op in mij, dan zult U me meenemen naar het eeuwige leven als het zover is. O, God, dank U dat U liefde en vergeving bent en dat U in uw trouw en goedheid deze dingen hebt willen openbaren zodat niemand verloren hoeft te gaan. Dank U dat U ons geattendeerd hebt op het overgrote en zo mateloos onderschatte en vooral in onze tijd leugenachtig weggeschoffelde gevaar dat door de zonde in ons loert: de hel, die geduldig wacht, als we volharden in het beminnen van het kwade en niet opnieuw geboren willen worden (Johannes 3). En dank U dat U ons de weg uit de strikken van satan gewezen hebt door Uw Zoon. Hoe hadden wij ooit zelf de oplossing en de Verlossing kunnen bereiken, als U Zich niet ontfermd had?

Amen broeder! Dit is helemaal waar.

Ja, Jacqueline en waarom? Omdat het één Geest is, de Heilige. Wij die uit de Geest Gods zijn, denken hetzelfde. Dat kan niet anders, want het is de Geest zelf die in ons denkt en Die dus hetzelfde denkt in alle mensen in wie Hij leeft. En daar zit ook weer totaal geen zelfverheffing ofzo bij, want wij zelf zijn de eersten die nederig beseffen dat het allemaal genade is. Wel zit er dankbaarheid bij, zeer veel dankbaarheid en een groot verlangen om te getuigen. Weer amen?

Beste Mark,

Nee, ik ben niet bang voor de dood, omdat zoals Jan Paul Kok hierboven al zegt de hel en ook de dood in mij is weggenomen door Jezus, door Hem alleen.

In die zin heb ik geen angst, de dood is het begin van het leven, en het laat me betrekkelijk onverschillig.

Maar ik heb wel heel veel huiver voor pijn, ik ben in die zin heel kleinzierig en heb een hele lage pijndrempel. Maar ook dan mag ik weten dat Hij mij kracht na kruis zal geven.

DOOD WAAR IS UW PRIKKEL!

Groetjes
en Gods zegen toegewenst,
Kees

Mooie reacties. De dood is inderdaad weggehaald door Jezus, voor een ieder die in Hem gelooft.

En pijn, daar kunnen we niets aan doen. Maar ik weet wel dat, hoe en waar je ook lijdt, God is bij je. Zou dat niet genoeg zijn?

Beste Mark,

Weet je Mark we kunnen op dit moment wel denken ik zal zo of zo reageren, maar we weten het niet. Ik weet hoe ik nu reageer op pijn, ik ken mijn reaktie's uit het verleden en ik hoop dus dat ik op dat moment door het lijden heen een getuige mag zijn van de nabijheid van Christus.

Hij is getrouw, maar ik ben zo kleinzierig.

Groetjes,
en Gods zegen toegewenst,
Kees.

Wat we in ieder geval zeker weten is dat we met Hem zullen zijn, na onze dood.

Hij is inderdaad getrouw!

Vrede,

Mark

Beste Kees, jou punt is heel herkenbaar, want het gaat niet alleen op met pijn maar ook met andere zaken. Je geloof zegt je dat je in Christus of met Gods hulp tot alles in staat bent, je eigen blokkades glansrijk kunt overstijgen, maar ergens twijfel je of het zal werken. Ik heb dat met andere dingen ook. Je bent je zelf tegengekomen in bepaalde situaties en die situaties vermijd je voortaan. Toch is je leven daardoor in feite beperkt geraakt en beschik je niet over de volle vrijheid om te doen en laten wat je wilt of wat God van je zou kunnen vragen, terwijl je tegelijk wel tegen Hem zegt: ik ben geheel van U, vraag wat U wilt. Dan zeg je tegen God: ik vertrouw niet op mezelf, maar geheel en al op U, geef me kracht, maar tegelijk ga je toch niet door die barrière heen, je staat stil. Ik weet ook niet precies hoe ik daar mee om moet gaan. Stel dat iemand een of andere fobie wil overwinnen. Jij hebt een pijnfobie, kun je zeggen, want je hebt ervaren dat je erg kleinzerig bent, geen schande trouwens. Je gelooft en tracht je hele vertrouwen op God te stellen. Maar dan komt toch het moment dat je door die fobie heen moet drukken, zoals iemand met pleinvrees de straat moet oversteken, en dan blokkeer je toch. Moeilijk. Eigenlijk kan ik je geen raad geven omdat ik met hetzelfde zit in andere vorm dan. Ook bij mij is dat niet opgelost. Wel besef ik: als God onder bepaalde omstandigheden van me eist dat ik mijn blokkades verbreek of verbrijzel tegen de rots Christus, zal Hij me op dat moment ook de kracht geven. Ik denk dat je je geen zorgen moet maken. Laten we onze ene plicht doen: dagelijks ons geloof versterken. Dan zal God het moment aangeven waarop we moeten groeien, elk boven zijn eigen beperkingen uit, die bij elk mens anders zijn immers.

Beste Jan Paul,

Ik heb in de eerste mail al geschreven dat ik ervan uitga dat Hij mij kracht naar kruis zal geven, en mezelf kennende zal ik veel kracht nodig hebben.
En ook nu heb ik die kracht nodig, want ik heb dagelijks pijn.

Als ik dan ook spreek over angst voor pijn de angst vooraf zoals dat bij een fobie is, het gaat erom dat ik weet dat ik flauw val als pijn een bepaalde grens bereikt.

Ik voel me in die zin ook niet belemmerd in mijn relatie met God, alleen belemmerd mijn lichaam me zo nu en dan in wat ik kan doen.

Dood waar is uw prikkel, mijn schuilplaats is gebouwd op de rots die Christus heet. In ziekte en gezondheid, in voor en tegenspoed, in rijkdom en armoede, Hij is mijn Heer.

Groetjes,
en Gods zegen toegewenst,
Kees

Hallo Kees, misschien had ik je niet goed begrepen, maar ben ik op het verkeerde been gezet door het woord kleinzerig. Als je kleinzerig bent, begin je al te jammeren ver voordat de pijn komt, maar jij zegt dat je dagelijks pijn hebt. En je verdraagt dat mannelijk en in en met de Heer zoals je schrijft. Dan ben je toch niet kleinzerig? Je lijdt en je bent niet aan een stuk door bezig te proberen je kruis af te werpen. Het lijkt me dat je veel pijn moet hebben als je tot aan de grens van flauwvallen pijn moet verdragen. Ik begrijp dat je je belemmerd voelt. Als het lichaam tegenwerkt, kun je niet doen wat je graag zou willen. In het algemeen ben je vleugellam zeg maar, dus ook wat je voor God zou willen doen, kun je niet uitvoeren. Veel pijn of lichamelijk ongemak hindert zelfs bij bidden, vind ik zelf.
Sterkte met alles in elk geval.

Beste Jan Paul,

Ik ben kleinzierig omdat ik die grens van flauwvallen heel snel bereik. Met kramp in mijn kuiten kan het al gebeuren dat ik van mijn stokje ga, nu is dat bij kramp wel een oplossing.

Ik ben zeker niet manhaftig, ik denk wel eens het sterven is mij gewin, zoals de apostel Paulus schrijft, maar mijn werk is nog niet af.

Er is een mooi lied dat daarover spreekt en waarin voorkomt "nooit meer zorgen nooit meer pijn, we zullen bij Hem wezen".
Daar zie ik naar uit, bij Hem te zijn, nooit meer te leven onder de gevolgen van de zonde, want uiteindelijk gaat het daarom, ziekte en dood is het gevolg van de zonde, nog steeds kreunt de aarde onder barensweeen, maar op een dag zal er een nieuwe hemel zijn en een nieuwe aarde, en het oude is voorbij, nooit meer zorgen nooit meer pijn.

Groetjes,
en Gods zegen toegewenst,
Kees.

Hallo Kees,

Heb je deze vorm van pijn altijd al gehad? Deze kleinzerigheid?

Groetjes,

Mark

Beste Mark

Ja!


Groetjes,
veel zegen toegewenst,
Kees

Beste Kees,

Bestaat er voor jouw pijn geen therapie zoiets als "beter omgaan met pijn" dmv oefeningen (misschien een soort van fysiotherapie)? Volgens mij zijn er wel wat mogelijkheden op dat gebied. Maar ja, dat zal je zelf misschien al onderzocht hebben.
Ik wens je in ieder geval Gods nabijheid en wijsheid toe.

Groetjes Jacqueline

Hallo Kees, helemaal eens, maar bij mij is het niet zo dat ik nu persé zo gauw mogelijk wil hemelen. Wel ben ik bereid, maar net als jij hoop ook ik dat ik nog tijd krijg om heel veel te doen voor Hem. Door de verlossing die Jezus (o, Naam boven alle namen, o onuitsprekelijke, onbegrijpelijk grote Majesteit van mensenliefde en trouw) binnen ons bereik gebracht heeft, ervaar ik in zekere zin de hemel al op aarde, nl. in de geestelijke conditie die de Genade in je uitwerkt. Die maakt lijden tot op zekere hoogte draaglijk. Licht zal ik niet zeggen, want ik geloof niet dat ik al zo heel veel geleden heb, dus ik kan daar niet over oordelen, maar je gaat er toch heel anders mee om dan toen je nog vast zat in de oude mens zeg maar, of ervaar jij dat anders? Natuurlijk heb je gelijk dat het straks beter wordt als we thuis komen. Nog beter, zou ik willen zeggen, want sinds ik leef in de wedergeboorte is dit leven in tijd en ruimte op de planeet ook al zeer goed geworden. Het is het ware door God bedoelde leven van voor de zondeval, dus het best denkbare leven, het leven van de hoogst denkbare kwaliteit en dat merk je aan je hele functioneren. Het Geloof bevestigt zichzelf. Je ervaart orde, zelfs optisch ervaar ik overal orde, dus ik zie de rommel op mijn aanrecht en dan denk ik: alles ligt geordend in een stille, geheimzinnige orde, hoewel het er uitziet als chaos van schillen, theezakjes enz., je beseft dat God er altijd is, overal, dat Hij alle macht heeft, dat je niet uitgeleverd bent aan noodlot, blinde krachten, toeval, demonen, natuurwetten, allemaal niet. Je gelooft niet, je wéét: God is overal bij, niets ontgaat Hem, alles wat mij overkomt geschiedt volgens Zijn inzicht en wil. Dat geeft een enorm vertrouwen, ik zou bijna zeggen: of je op het water wandelt, als de macht van chaos en duisternis.
Nog 1 dingetje: kramp is verschrikkelijk, dus dat kan ik ook niet kleinzerig noemen. Volgens mij heb je een te lage dunk van jezelf. Kramp is niet uit te houden, voor niemand. Ben je trouwens wel eens bij Jan Zijlstra geweest met deze toestand?